üzgün

üzgün hissediyordum. 
onu özlemekten kendimi üzgün hissediyordum. uykudan yeni uyanmış. susamış hissediyordum. düzensiz hissediyordum. az uyumuş. çok rüya görmüş hissediyordum. karanlık bir odanın pencere yanı gibi hissediyordum. kalkmak gibi ama senelerdir oturmuş hissediyordum. dünden kalan bir şehir gibi hissediyordum. içimden sahipsiz ölüler, annesiz çocuklar geçiyordu. anneler geçiyordu. bir bozkırın uçsuz bucaksız çölü gibi hissediyordum. babam gibi hissediyordum. annem gibi ağlıyordum. geneleksel hissler besliyordum. üzgün olan herkesi anlıyormuşum gibi hissediyordum. herkesin yerine üzgün olmak istiyordum. üzgün durmak. üzgün görünmek. üzgün yürümek istiyordum. bıraksınlar beni, bıraksınlar beni istiyordum. bitmiş. tükenmiş hissediyordum. sen yoktun. ben hüznümü bile üzgün yaşamak istiyordum. bırakmadılar öldüm.

masaörtüsü

bu sabah ardından kalanlara “bir yenisini” daha ekledim. “bir yenisi” daha ile başladım güne, gözlerimi senden kalan “bir yenisi” daha ile açtım. sen ardından kalan “bir yenisi” daha ile güne başlamak ne demek bilir misin? belki bilirsin. ben çok iyi bilirim. annemden babamdan çok iyi bilirim. üzerine akademik ihtisas yapar. okulda ders olarak okutulsun diye kitap yaparım o “bir yenisi” ile. yüzümü yıkamak, çorapları aramak, pantolonumu giymek, -kahretsin bütün bozuk paralar saçıldı yere-, aramak onları, masanın altına eğilmek. masanın altına o “bir yenisi” ile eğilmek ne demek sen bilir misin? belki bilirsin. bilsen acıtmazsın. bilsen her defasında karşına “bir yenisi” ile çıkmazsın. ihtimalleri hesaplamaktan, beynime sondaj çalışması yapılmış arazi gibi hissediyorum. hiçbir istinat duvarı, hiçbir yasal hak buna mani olamaz. gelip oturur o acı, sanki babasının eviymiş gibi beynime. acı benim bitmeyen türküm, sonunu bildiğim filmim, tuttuğum çişim işte. tüm bunlar o “bir yenisi” sabah gözümü açar açmaz karşımda iken oldu. sadece sabah, sadece o kısacık andan ibaret. ben acılarımın üzerine örtü çekemiyorum işte. anladın mı?

tüm bunları yazdıktan sonra, kainattaki en gerekli soruyu yöneteceksin bana. diyeceksin ki nedir o “bir yenisi” diye.

o “bir yenisi” mutfaktaki -masa örtüsü-
gelip yüreğime bir ur gibi yerleşen o “bir yenisi” nalet olası bir -masa örtüsü-

çünkü üzerine bulmaca çözerken karaladıkların duruyor. çünkü üzerinde bacası olmayan bir ev duruyor. bahçesiz bir avlu duruyor. sahipsiz şiirler ve el ele iki yürek duruyor.

pencereden bir küfür gibi savurdum o -masa örtüsünü-. gitsin istedim. kaybolsun. üzerinde hayalimiz olan o -masa örtüsü- artık sokağın karşısındaki elektrik tellerinde savruluyor hayata.

acı diyordun ya, acı;
her sabah odamın karşında duruyor
bir türki gibi.

hüzün

oysa,
bu kış beraber
üşürüz demiştim

iç geçirmiştim
oysa 

kanaviçe takımlarım
bile hüzün kokuyor
artık

akşamüzerihüznü

akşam üzeri burukluğu gibi 
geldi oturdu yüreğime
hüznün

türkü dinledim
üşümesin diye ayaklarıma 
annemin ördüğü çorapları giydim
acıktım, su içtim
dinmedim
soluklandım

bir denizin dibindeyim
yosun sarmış yüzümü

“hangimsin sen benim”