Babam hep derdiki; “oğlum cebinde paran olsun. Her zaman olsun. Ucunu cebinden çıkar insanlar görsün. Ama harcama. İnsanlar senin ne kadar paran olduğunu bilmesinler. Ama o paranın ucunu hep görsünler.”
İlk zamanlarda anlamamış, hatta babamın cimri bir insan olduğunu düşünmeye başlamıştım. Tabi bana bu nasihati ben daha 15 yaşındayken yapmıştı. Şimdi 24 yaşımın son günlerini yaşıyorum. Şimdi anlamaya başladım babamın ne demek istediğini. Orada konu para değildi. Orada konu hayatın ta kendisiydi. Bahsetmeye çalıştığı konuyu aşk özelinden açıklamak istiyorum. “Oğlum birini sevebilirsin, aşık olabilirsin hatta evlenebilirsin. Ama birine tüm sevgini veremezsin. Tüm benliğini birine teslim edemezsin. Birine tüm benliğini teslim etmek ruhunu teslim etmektir. Çünkü sevgininde, özleminde, hasretinde cebindeki para gibidir. Karşındaki insan ne kadar olduğunu asla bimemeli.”
İnsanlar asırlardır birbirlerini seviyorlar. Asırlardır büyük aşklar yaşanıyor. Seviliyor insanlar. Terkediliyor. Aldatılıyor. Çünkü insanlar sevgisini de özlemini de piyangodan çıkmış paraya benzetiyor. Hemen harcayıp bitirmek istiyor. Çünkü inanmıyor. Çünkü içindeki hevesi, heyecanı, birikmişleri bir an önce ortaya sermek istiyor. Tükeniyor herşey oracıkta.
Birbirinize sevgi olarak sunduğunuz gerekçeler devamında ayrılık sebebiniz oluyor işte.
Selam ederim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder