Balkon demirliklerinin arasından ayaklarını sarkıtan çocuklardık
Gözümüz ufku bilmezdi
Türkülere eşlik edecek
yaşa erişmemiştik henüz
Alfabenin 29 yalnızlığı
varmış öyle duyardık
En fazla tebessüm ederdik
kendimize,
Büyüdük
Küçüldü elbiseler
Büyüdü ellerimiz
Ayaklarımız sığmıyor artık balkon demirliklerine, kesip biçsem diyorum ellerimi sığsam çocukluğuma orada kalsam olmaz mı? Anne!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder